ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ

Το θλιβερό μας πέρασμα στης ιστορίας τα μάκρη

ήταν για μας ξεφάντωμα στην κούφια μας ζωή,
που όλο ζητώντας της χαράς να πιάσουμε την άκρη
μοναχικοί περπατητές βρεθήκαμε στη γη.


Κι ο ήλιος μας πλημμύριζε στ’ αμέτρητό του λάμπος
κι ο λίβας την ανάσα μας κρατούσε στο στρατί
της ευτυχίας που ψάχναμε να βρούμε κι ήταν σάμπως
ξεγέλασμα το όνειρο π’ αντίκριζε η ψυχή.


Κι ήταν η κάθε νύχτα μας στη μούσα μας τραγούδι
καθώς η σκέψη πάλευε στην ώρια απαντοχή,
όπως στη γλάστρα πάλευε ν’ ανθίσει το λουλούδι
του κάκου, γιατί στέρεψαν τα δάκρυα οι ουρανοί.


Τώρα θλιμμένο βρίσκεται σε μι’ άκρη το δοξάρι
της λύρας μας κι απόμεινε ετούτο το χαρτί
μ’ ένα μολύβι που απαλά το χέρι έχει πάρει
να γράφει - γιατί τάχατες; - με μιαν υπογραφή.



Κώστας Επιταλιώτης