Όταν θα’ ρθεις να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά,
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά.

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν.
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν:

«Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν;»

Στίχοι: «Τρύπες»
Μουσική: «Τρύπες»
Πρώτη εκτέλεση: «Τρύπες»

Ανάπτυξη δεν υπάρχει πια, την πάτησε το τρένο, κι ο οδηγός του Δ.Ν.Τ. δεν πάτησε το φρένο!!! Και έτσι είναι, και έτσι νομίζουμε!!! Το τρένο της… (πράσινης) ανάπτυξης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μας αφήνει χρόνους στην Ηλεία. Και το μυαλό μας, άδειο βαγόνι αραγμένο, θα περιμένει εις μάτην από τούδε και στο εξής τί; Το σφύριγμα του τρένου; Την ανάπτυξη που δεν έρχεται; Τον περαιτέρω εκτροχιασμό της πολιτικής και των πολιτικών μας; Ποιος ξέρει…

Και γεννάται η απορία: Με τι ταχύτητα απλώνεται το σκοτάδι της παρακμής και της οπισθοδρόμησης στην Ηλεία; Για ποια Κυλλήνη και Κατάκολο μιλάμε; Για ποια Αρχαία Ολυμπία; Το τρένο δεν περνάει πια από εδώ. Το τρένο δεν υπάρχει πια, το πάτησε το… τρένο!!! Πείτε το τρένο αυτό… ΠΑ.ΣΟ.Κ., πείτε το… Δ.Ν.Τ., πείτε το όπως θέλετε… Από εδώ και στο εξής, ο Μαχόγκανι, ο κατά συρροήν δολοφόνος των επιβατών του τρένου στην ταινία «Το Τραίνο του Μεσονυχτίου» (“The Midnight Meat Train”) θα περάσει και αυτός στο club των «ανέργων» (μήπως διαβάσατε πουθενά στους όρους του μνημονίου να εξαιρούνται από αυτό οι… serial killers); Και, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα είναι το λιγότερο γραφικός όποιος, από εδώ και πέρα, θα τολμήσει να τραγουδήσει ξανά το γνωστό άσμα «Το τρένο φεύγει στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη». Μέχρι το μηχανοστάσιο, και πολύ είναι…

Κάποτε έρχετ’ ένα τραίνο
Και λες αυτό επιτέλους ήρθε για μένα
Μα το εισιτήριο είναι κομμένο.
Τι ξέρεις άλλωστε εσύ από τρένα;

«Κάποτε…», μας λένε τα «Υπόγεια Ρεύματα». Σήμερα, φεύγει ένα τρένο. Σήμερα φεύγουν πολλά τρένα από την Ηλεία. Ποιος το περίμενε ότι, ενώ το 1986 παρακολουθούσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους κινηματογράφους «Το Τρένο της Μεγάλης Φυγής» με τον Γιον Βόιτ και τον Έρικ Ρόμπερτς, σε σκηνοθεσία του γνωστού σεναριογράφου και σκηνοθέτη κινηματογράφου Αντρέι Κοντσαλόφσκι, σήμερα, 24 χρόνια μετά, εν έτει 2010, θα παρακολουθούσαμε αμήχανοι το Ηλειακό δράμα με τίτλο «Η Φυγή του Μεγάλου Τρένου», με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ντομινίκ Στρος Καν, σκηνοθέτες το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Δ.Ν.Τ. και… «θύματα», τους Ηλείους πολίτες, την πρόοδο και την ανάπτυξη και, φυσικά, τους εργαζόμενους του Ο.Σ.Ε. !!!

«Αν δείτε στ’ όνειρό σας σιδηρόδρομο, σημαίνει πως πρέπει να προσέξετε τις επιχειρήσεις σας, γιατί οι εχθροί σας θα προσπαθήσουν να σας κάνουν κακό», διαβάζουμε στον Ονειροκρίτη. Το θέμα είναι ότι, πλέον, ούτε στον… ξύπνιο μας δεν πρόκειται να τον ξαναδούμε στην Ηλεία!!! «Για μια κοπέλα, αυτό το όνειρο είναι σημάδι πως θα κάνει ένα ευχάριστο ταξίδι, για να επισκεφτεί φίλους της». ΚΑΛΟ… ΤΑΞΙΔΙ!!! «Αν δείτε πως υπήρχε κάποιο εμπόδιο πάνω στις γραμμές του τραίνου, σημαίνει πως θ’ αντιμετωπίσετε δολιότητα στις υποθέσεις σας». Αν ήταν ένα μόνο το εμπόδιο πάνω στις γραμμές του τρένου, καλά θα ήταν!!! «Αν δείτε πως διασχίζατε γραμμές του τραίνου, προβλέπεται μια περίοδος ανησυχιών και δουλείας». Τουλάχιστον, από εδώ και στο εξής, θα περνάμε τις γραμμές του τρένου, χωρίς να φοβόμαστε για το εάν… θα περάσει τρένο!!!. «Αν δείτε πως οι γραμμές ήταν βρεγμένες, σημαίνει πως η ευτυχία θα εκτοπίσει την ατυχία για λίγο καιρό». Και που λες ευτυχία, ευτυχία δε βρήκαμε… «Αν δείτε σιδηρόδρομο να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, σημαίνει γρήγορη αύξηση της περιουσίας σας και ταξίδια στο εξωτερικό». Φέξε μου και γλίστρησα… «Αν δείτε ότι χάλασε ο σιδηρόδρομος, προμηνύεται αποτυχία στις επιχειρήσεις και αναβολή ταξιδιού για λόγους οικονομικούς». Αυτό δεν είναι πλέον όνειρο, είναι η ζοφερή πραγματικότητα. «Αν στ’ όνειρο σας ακούσατε σιδηρόδρομο που έρχεται, σημαίνει νέα από το εξωτερικό και ότι οι επιχειρήσεις θα πάρουν τροπή που θα αποτελεί μια γενικότερη επιτυχία». Αυτό, όντως, θα είναι όνειρο από εδώ και στο εξής…. «Αν ονειρευτείτε σφύριγμα σιδηρόδρομου, σημαίνει έκπληξη για την εμφάνιση φίλου που έλειπε, ή αναπάντεχη προσφορά πολύ ευνοϊκή για σας». Αυτό, οι Ηλείοι πολίτες, θα το ονειρεύονται κάθε μέρα πλέον… «Αν δεις σιδηρόδρομο να περνά, θα περάσεις μια ήρεμη ζωή ενώ το άδειο τρένο σημαίνει θάνατο». Ακριβώς!!! Ο αναπτυξιακός θάνατος της Ηλείας. Ο περαιτέρω οικονομικός μαρασμός της Ηλείας. Η «ταφόπλακα» της Ηλείας!!!

Ογκωδέστατοι είναι οι φάκελοι για σκανδαλώδεις υποθέσεις κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος στον Ο.Σ.Ε., που οδηγούνται στον εισαγγελέα. Πρωτοφανές όργιο κακοδιοίκησης σε βάρος του πλέον προβληματικού Οργανισμού του Δημοσίου, ο οποίος βουλιάζει σε συσσωρευμένα χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ, που αντιστοιχούν στο 3,6% του ΑΕΠ της χώρας. Δικά μας ευρώ. Του ελληνικού λαού ευρώ. Των Ηλείων ευρώ. «Οι εργαζόμενοι έχουν μερίδιο ευθύνης». Τάδε έφη ο Υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας – «Μαζί τα φάγαμε», δια στόματος Θεόδωρου Πάγκαλου. Τυχαίο; Δε νομίζω… Και, για το λόγο αυτό, επίκειται η μετάταξη 104 σιδηροδρομικών από το νομό μας.

«Και το τρένο ξεκίνησε…», που άδει και η Άννα Βίσση. Και όποιον πάρει ο Χάρος…

Χρυσοβαλάντης Δημητρόπουλος

Δάσκαλος – Δημοτικός Σύμβουλος Βώλακος

«Σήμερον τῆς Θεοδώρας τὸ κόμμα εγένετο,
καὶ της των Ελλήνων σωτηρίας η προκήρυξις,
Εν θεάτρω Badminton τρανώς η Ντόρα δείκνυται,
καὶ πρωθυπουργίαν τοις πάσι προκαταγγέλλεται.
Αυτὴν καὶ ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν,
Χαίρε τῆς Δημοκρατικής Συμμαχίας ἡ εκπλήρωσις».

( Το… «απολυτίκιο» του νέου κόμματος της Ντόρας Μπακογιάννη)

Ανήμερα, λοιπόν, των Εισοδίων της Θεοτόκου, επέλεξε η Ντόρα Μπακογιάννη σε πανηγυρικούς τόνους και υπό τους ήχους του κλασσικού τραγουδιού των Queen «We will rock you» (σ.σ.: όλοι, νομίζω, αντιλαμβάνεστε, ποιον εννοεί ότι θα χορέψει… ροκ), να ανακοινώσει το μεσημέρι της Κυριακής σε ειδική εκδήλωση στο Θέατρο Μπάντμιντον την ίδρυση του νέου κόμματος. Και το όνομα αυτού; «Δημοκρατική Συμμαχία», με έμβλημα την ελιά και βασικά χρώματα, το πορτοκαλί (βλέπε.. Δημοκρατική Αριστερά) και το μπλε (βλέπε… Ν.Δ.).

Περισσότερα από 3.000 άτομα πήγαν στο Θέατρο Μπάντμιντον για να παραβρεθούν στα «γεννητούρια» του νέου κόμματος, τα οποία φώναζαν ρυθμικά το όνομα της πρώην υπουργού Εξωτερικών, διακόπτοντας αρκετές φορές την διάρκειας άνω της μιας ώρας ομιλία της.

Από ποιους, μεταξύ άλλων, διακοπτόταν η Ντόρα; Από τους βουλευτές και πρώην υπουργούς Χρήστο Μαρκογιαννάκη και Κώστας Κιλτίδη, τον ευρωβουλευτή Θεόδωρο Σκυλακάκη και τον πρώην πρόεδρο της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Χρήστος Κουρούση, από τον Στέλιο Νικηφοράκη, τον πρώην δήμαρχο Πειραιά Χρήστο Αγραπίδη, φυσικά από τον γιο της, Κώστα Μπακογιάννη, από τον Ανδρέα Καραγκούνη, πατέρα του βουλευτή της Ν.Δ., Κώστα Καραγκούνη, από την πολιτευτή της Ν.Δ. Θέκλα Παρασκευούδη, τον απερχόμενο δήμαρχο Βριλησσίων Μανώλη Γραφάκ, τον πρώην υφυπουργό Γιώργο Καλό, τον πρώην υπουργό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεόδωρο Κοτσώνη, όπως και από πολλά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίως από το χώρο της ΝΔ. Εάν σε όλους τους παραπάνω ακροατές συνυπολογίσουμε και εκείνους τους βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. που χαρακτηρίζονται ως πολιτικοί της φίλοι, και, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ζητήσει να μην παραστούν στην εκδήλωση, εύκολα τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της στελεχιακής «φυλλοροής» από τη Ν.Δ. προς τη ΔΗ.ΣΥ.που αναμένεται το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα…

«Αρκετά με τους σωτήρες και τις μαγικές τους συνταγές», βροντοφώναξε με στεντόρεια φωνή, στρέφοντας, προφανώς, τα βέλη της στον Αντώνη Σαμαρά προσωπικά, ο οποίος, σημειωτέον, μετά και από το πριν από μια εβδομάδα «πατατράκ» στον Δήνο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, καθώς και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, αντίστοιχα, δεν θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα καλά, καθώς βλέπει τη Ν.Δ. να απομακρύνεται πολύ από την προοπτική του «κόμματος εξουσίας» και να μετεξελλίσσεται σε ένα κόμμα που, αν θελήσει ποτέ να ανέλθει στην εξουσία, θα πρέπει πρώτα να μαζέψει τα κεντρο – δεξιά κομμάτια του (βλέπε Καρατζαφέρη και Ντόρα).

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι, μετά και από την ίδρυση του νέου κόμματος από την Ντόρα Μπακογιάννη, η Ν.Δ. μοιάζει με το τραίνο εκείνο, που ξεκινά από την αφετηρία του με όλα του τα βαγόνια γεμάτα επιβάτες και, στις όποιες στάσεις αυτό κάνει, μαζί με τους επιβάτες, φεύγουν και… τα βαγόνια!!! Για να καταλήξει στον τελικό του προορισμό, μόνο με… τη μηχανή!!! Και, όσον αφορά την αντίστοιχη εικόνα που εμφανίζει σήμερα η κεντροδεξιά στην Ελλάδα, δε διαφέρει σε τίποτα με την αντίστοιχη εικόνα του «διαίρει και βασίλευε», που εμφανίζει σήμερα η Αριστερά. Εκείνη, δηλαδή, την εικόνα, την οποία, η ίδια η Ν.Δ., στηλίτευε κατά το παρελθόν και αποτελούσε για αυτήν παράδειγμα προς αποφυγή. Αριστερά και Δεξιά κόμματα-κράτη, που σπαράσσονται ανηλεώς στο εσωτερικό τους αλλά και μεταξύ τους από ιδεολογικές έριδες και προσωπικές αντιπαραθέσεις, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, μιας και, ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα, ο – πράσινος – λύκος (σσ: εν προκειμένω, σχήμα λόγου) χαίρεται…

Το γινάτι βγάζει μάτι; Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που πάντα τρώγεται κρύο; Πολιτική αναγκαιότητα; Κάλυψη ιδεολογικού κενού στον φιλελεύθερο κεντροδεξιό χώρο; Πάρτε το όπως θέλετε… Σημασία έχει όμως ένα: η Ν.Δ., υπό τις διαμοεφούμενες πολιτικές συνθήκες, δεν ξαναβλέπει εξουσία, ούτε, επομένως, και ο Σαμαράς πρωθυπουργία.. Και αυτό δεν αποτελεί μια προσωπική εκτίμηση, αλλά μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, μια οδυνηρή πραγματικότητα, για όλα τα στελέχη και τους αγωνιστές της Ν.Δ., οι οποίοι είδαν την περασμένη Κυριακή την Ντόρα Μπακογιάννη και τη «Δημοκρατική Συμμαχία» να βάζει οριστικά ταφόπλακα στο σημερινό οργανωτικό και ιδεολογικό πολιτικό πτώμα της Ν.Δ. του σήμερα. Ζητείται ανάσταση, λοιπόν. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση, ένας… γαλάζιος «Σισέ»!!! Έκτακτο συνέδριο αρχών και θέσεων λέγεται, σαρωτικός γαλάζιος ανασχηματισμός προσώπων και κομματικών οργάνων λέγεται, θα σας γελάσω. Βέβαια, μην ξεχνάμε και το περίφημο άσμα του Γιάννη Πουλόπουλου, που μας θυμίζει ότι… «μια φορά μονάχα φτάνει, να ραγίσει το γυαλί…».

Επειδή όμως το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις, ας αναρωτηθούμε στο σημείο αυτό και τις ευθύνες που έχει ο Αντώνης Σαμαράς για τη σημερινή απαράδεκτη εικόνα πολιτικής και ιδεολογικής περιθωριοποίησης, που εμφανίζει σήμερα η Ν.Δ. Δεν μπορεί να φταίει για όλα τα κακά της γαλάζιας μοίρας μας η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και όλοι οι άλλοι αγρίως διωχθέντες βουλευτές της φιλελεύθερης παράταξης. Η ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», θεωρώ ότι αποτέλεσε τη «χαριστική βολή» στα όποια όνειρα παντοκατορίας και ρεβανσισμού από τον Αντώνη Σαμαρά εντός της Ν.Δ.

«…Η Δημοκρατική Συμμαχία επιδιώκει να γίνει ο καταλύτης μιας σειράς σαρωτικών αλλαγών τις οποίες θα επιφέρει μια διευρυνόμενη συμμαχία πολιτών από το μεγαλύτερο μέρος του δημοκρατικού φάσματος. Κεντροδεξιών, φιλελεύθερων και κεντροαριστερών, οι οποίοι, όλο και περισσότερο, θα ενισχύουν τις γραμμές της. Για μας στη Δημοκρατική Συμμαχία δεν υπάρχουν τα κλασικά πολιτικά στεγανά… Ο ελληνικός λαός, μέσα από την επώδυνη εμπειρία μιας μείζονος εθνικής αποτυχίας, προβληματίζεται. Αλλάζει. Αναζητά το καινούργιο.Το καινούργιο όμως δεν θα προκύψει από τα λόγια, αλλά από τις πράξεις. Από αυτές θα κριθούμε. Ξεκινάμε το ταξίδι αυτό με επίγνωση των δυσκολιών. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα κρύβει μέσα της μεγάλες δυνάμεις, τις δυνάμεις της δικής της αλλαγής.Πολλές φορές βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού και πολλές φορές ξεφύγαμε με άλματα προς τα εμπρός που κανείς δεν περίμενε. Αξίζει να το προσπαθήσουμε. Μπορούμε να το πετύχουμε. Εμείς είμαστε οι κύριοι της τύχης μας.Οι διαμορφωτές του μέλλοντός μας» (απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος).

Ρηγίλλης, τ’ ακούς;

«Σήμερον τῆς Θεοδώρας τὸ κόμμα εγένετο,
καὶ της των Ελλήνων σωτηρίας η προκήρυξις,
Εν θεάτρω Badminton τρανώς η Ντόρα δείκνυται,
καὶ πρωθυπουργίαν τοις πάσι προκαταγγέλλεται.
Αυτὴν καὶ ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν,
Χαίρε τῆς Δημοκρατικής Συμμαχίας ἡ εκπλήρωσις».

( Το… «απολυτίκιο» του νέου κόμματος της Ντόρας Μπακογιάννη)

Ανήμερα, λοιπόν, των Εισοδίων της Θεοτόκου, επέλεξε η Ντόρα Μπακογιάννη σε πανηγυρικούς τόνους και υπό τους ήχους του κλασσικού τραγουδιού των Queen «We will rock you» (σ.σ.: όλοι, νομίζω, αντιλαμβάνεστε, ποιον εννοεί ότι θα χορέψει… ροκ), να ανακοινώσει το μεσημέρι της Κυριακής σε ειδική εκδήλωση στο Θέατρο Μπάντμιντον την ίδρυση του νέου κόμματος. Και το όνομα αυτού; «Δημοκρατική Συμμαχία», με έμβλημα την ελιά και βασικά χρώματα, το πορτοκαλί (βλέπε.. Δημοκρατική Αριστερά) και το μπλε (βλέπε… Ν.Δ.).

Περισσότερα από 3.000 άτομα πήγαν στο Θέατρο Μπάντμιντον για να παραβρεθούν στα «γεννητούρια» του νέου κόμματος, τα οποία φώναζαν ρυθμικά το όνομα της πρώην υπουργού Εξωτερικών, διακόπτοντας αρκετές φορές την διάρκειας άνω της μιας ώρας ομιλία της.

Από ποιους, μεταξύ άλλων, διακοπτόταν η Ντόρα; Από τους βουλευτές και πρώην υπουργούς Χρήστο Μαρκογιαννάκη και Κώστας Κιλτίδη, τον ευρωβουλευτή Θεόδωρο Σκυλακάκη και τον πρώην πρόεδρο της Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Χρήστος Κουρούση, από τον Στέλιο Νικηφοράκη, τον πρώην δήμαρχο Πειραιά Χρήστο Αγραπίδη, φυσικά από τον γιο της, Κώστα Μπακογιάννη, από τον Ανδρέα Καραγκούνη, πατέρα του βουλευτή της Ν.Δ., Κώστα Καραγκούνη, από την πολιτευτή της Ν.Δ. Θέκλα Παρασκευούδη, τον απερχόμενο δήμαρχο Βριλησσίων Μανώλη Γραφάκ, τον πρώην υφυπουργό Γιώργο Καλό, τον πρώην υπουργό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θεόδωρο Κοτσώνη, όπως και από πολλά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, κυρίως από το χώρο της ΝΔ. Εάν σε όλους τους παραπάνω ακροατές συνυπολογίσουμε και εκείνους τους βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. που χαρακτηρίζονται ως πολιτικοί της φίλοι, και, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ζητήσει να μην παραστούν στην εκδήλωση, εύκολα τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της στελεχιακής «φυλλοροής» από τη Ν.Δ. προς τη ΔΗ.ΣΥ.που αναμένεται το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα…

«Αρκετά με τους σωτήρες και τις μαγικές τους συνταγές», βροντοφώναξε με στεντόρεια φωνή, στρέφοντας, προφανώς, τα βέλη της στον Αντώνη Σαμαρά προσωπικά, ο οποίος, σημειωτέον, μετά και από το πριν από μια εβδομάδα «πατατράκ» στον Δήνο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, καθώς και στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, αντίστοιχα, δεν θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα καλά, καθώς βλέπει τη Ν.Δ. να απομακρύνεται πολύ από την προοπτική του «κόμματος εξουσίας» και να μετεξελλίσσεται σε ένα κόμμα που, αν θελήσει ποτέ να ανέλθει στην εξουσία, θα πρέπει πρώτα να μαζέψει τα κεντρο – δεξιά κομμάτια του (βλέπε Καρατζαφέρη και Ντόρα).

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι, μετά και από την ίδρυση του νέου κόμματος από την Ντόρα Μπακογιάννη, η Ν.Δ. μοιάζει με το τραίνο εκείνο, που ξεκινά από την αφετηρία του με όλα του τα βαγόνια γεμάτα επιβάτες και, στις όποιες στάσεις αυτό κάνει, μαζί με τους επιβάτες, φεύγουν και… τα βαγόνια!!! Για να καταλήξει στον τελικό του προορισμό, μόνο με… τη μηχανή!!! Και, όσον αφορά την αντίστοιχη εικόνα που εμφανίζει σήμερα η κεντροδεξιά στην Ελλάδα, δε διαφέρει σε τίποτα με την αντίστοιχη εικόνα του «διαίρει και βασίλευε», που εμφανίζει σήμερα η Αριστερά. Εκείνη, δηλαδή, την εικόνα, την οποία, η ίδια η Ν.Δ., στηλίτευε κατά το παρελθόν και αποτελούσε για αυτήν παράδειγμα προς αποφυγή. Αριστερά και Δεξιά κόμματα-κράτη, που σπαράσσονται ανηλεώς στο εσωτερικό τους αλλά και μεταξύ τους από ιδεολογικές έριδες και προσωπικές αντιπαραθέσεις, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, μιας και, ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα, ο – πράσινος – λύκος (σσ: εν προκειμένω, σχήμα λόγου) χαίρεται…

Το γινάτι βγάζει μάτι; Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που πάντα τρώγεται κρύο; Πολιτική αναγκαιότητα; Κάλυψη ιδεολογικού κενού στον φιλελεύθερο κεντροδεξιό χώρο; Πάρτε το όπως θέλετε… Σημασία έχει όμως ένα: η Ν.Δ., υπό τις διαμοεφούμενες πολιτικές συνθήκες, δεν ξαναβλέπει εξουσία, ούτε, επομένως, και ο Σαμαράς πρωθυπουργία.. Και αυτό δεν αποτελεί μια προσωπική εκτίμηση, αλλά μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, μια οδυνηρή πραγματικότητα, για όλα τα στελέχη και τους αγωνιστές της Ν.Δ., οι οποίοι είδαν την περασμένη Κυριακή την Ντόρα Μπακογιάννη και τη «Δημοκρατική Συμμαχία» να βάζει οριστικά ταφόπλακα στο σημερινό οργανωτικό και ιδεολογικό πολιτικό πτώμα της Ν.Δ. του σήμερα. Ζητείται ανάσταση, λοιπόν. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση, ένας… γαλάζιος «Σισέ»!!! Έκτακτο συνέδριο αρχών και θέσεων λέγεται, σαρωτικός γαλάζιος ανασχηματισμός προσώπων και κομματικών οργάνων λέγεται, θα σας γελάσω. Βέβαια, μην ξεχνάμε και το περίφημο άσμα του Γιάννη Πουλόπουλου, που μας θυμίζει ότι… «μια φορά μονάχα φτάνει, να ραγίσει το γυαλί…».

Επειδή όμως το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις, ας αναρωτηθούμε στο σημείο αυτό και τις ευθύνες που έχει ο Αντώνης Σαμαράς για τη σημερινή απαράδεκτη εικόνα πολιτικής και ιδεολογικής περιθωριοποίησης, που εμφανίζει σήμερα η Ν.Δ. Δεν μπορεί να φταίει για όλα τα κακά της γαλάζιας μοίρας μας η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και όλοι οι άλλοι αγρίως διωχθέντες βουλευτές της φιλελεύθερης παράταξης. Η ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», θεωρώ ότι αποτέλεσε τη «χαριστική βολή» στα όποια όνειρα παντοκατορίας και ρεβανσισμού από τον Αντώνη Σαμαρά εντός της Ν.Δ.

«…Η Δημοκρατική Συμμαχία επιδιώκει να γίνει ο καταλύτης μιας σειράς σαρωτικών αλλαγών τις οποίες θα επιφέρει μια διευρυνόμενη συμμαχία πολιτών από το μεγαλύτερο μέρος του δημοκρατικού φάσματος. Κεντροδεξιών, φιλελεύθερων και κεντροαριστερών, οι οποίοι, όλο και περισσότερο, θα ενισχύουν τις γραμμές της. Για μας στη Δημοκρατική Συμμαχία δεν υπάρχουν τα κλασικά πολιτικά στεγανά… Ο ελληνικός λαός, μέσα από την επώδυνη εμπειρία μιας μείζονος εθνικής αποτυχίας, προβληματίζεται. Αλλάζει. Αναζητά το καινούργιο.Το καινούργιο όμως δεν θα προκύψει από τα λόγια, αλλά από τις πράξεις. Από αυτές θα κριθούμε. Ξεκινάμε το ταξίδι αυτό με επίγνωση των δυσκολιών. Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα κρύβει μέσα της μεγάλες δυνάμεις, τις δυνάμεις της δικής της αλλαγής.Πολλές φορές βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού και πολλές φορές ξεφύγαμε με άλματα προς τα εμπρός που κανείς δεν περίμενε. Αξίζει να το προσπαθήσουμε. Μπορούμε να το πετύχουμε. Εμείς είμαστε οι κύριοι της τύχης μας.Οι διαμορφωτές του μέλλοντός μας» (απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος).

Ρηγίλλης, τ’ ακούς;

«Ελληνίδες, Έλληνες,

Αναλαμβάνω την ευθύνη της διακυβερνήσεως της χώρας υπό συνθήκας κρισίμους και δι’ αυτήν, και δια ολόκληρον τον ελληνισμόν. Με στηρίζει όμως η πεποίθησις ότι και οι μεγαλύτερες δυσχέρειες ημπορούν να αντιμετωπισθούν με την επιστράτευσιν όλων των δυνάμεων και των αρετών του Έθνους. Προς τούτο, απευθύνομαι προς όλους σας, και, ιδιαίτερα, προς την νεολαίαν και προς τας Ενόπλους Δυνάμεις της χώρας, με πρωτοβουλίαν των οποίων ήνοιξε ο δρόμος δια την αποκατάστασιν της ομαλότητας. Και σας ζητώ, να εξαρθήτε εις το ύψος των περιστάσεων. Η ομόνοια, η σύμπνοια, η συμφιλίωσις λαού και Στρατού, αποτελούν αυτήν την στιγμήν εθνικήν επιταγήν. Είναι, επίσης, αυτήν την ώραν, εθνική επιταγή, η σωφροσύνη, η ψυχραιμία και η συνειδητοποίησις των ευθυνών… Δια τούτο (σ.σ.:για την εξεύρεση βιώσιμης και δίκαιης λύσης για το Κυπριακό), δεν έχει (σ.σ.:η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) ούτε κομματικόν, ούτε πολιτικόν χαρακτήρα. Έχει χαρακτήρα σαφώς ΕΘΝΙΚΟΝ…. Όταν, συν καιρώ, και θέλω να ελπίζω συντομότατα, θα έχει αντιμετωπισθεί το εθνικόν θέμα που συνταράσσει ολόκληρον τον ελληνισμόν (σ.σ.:το Κυπριακό), η Κυβέρνησις, ενισχυμένη με νέες δυνάμεις, θα σχοληθεί με τα πιεστικότερα προβλήματα της χώρας. Και το κυριότερον εξ’ αυτών είναι, η ταχεία χάραξις της διαδικασίας που θα οδηγήσει στη θεμελίωση μιας πραγματικής και προοδευτικής δημοκρατίας, εις το πλαίσιον της οποίας θα έχουν θέση ΟΛΟΙ οι Έλληνες.

(Αποσπάσματα από το διάγγελμα που απηύθυνε προς τον ελληνικό λαό ο αείμνηστος Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής την επόμενη ημέρα (25 Ιουλίου 1974) της ορκωμοσίας του ως πρώτου Πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης).

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, διαπιστώνουμε με μεγάλη μας λύπη ότι, η κατά Καραμανλή «χάραξη της διαδικασίας που θα οδηγήσει στη θεμελίωση μιας πραγματικής και προοδευτικής δημοκρατίας» στρεβλώθηκε όσο δεν έπαιρνε άλλο και κατάντησε μια μονόδρομη πορεία στο κενό. Στην αβεβαιότητα, στην οικονομική κρίση, στην ιδεολογική κατάπτωση, στην κρίση των ηθικών και πολιτικών αξιών και αρχών. ;

«Πραγματική» και «προοδευτική» δημοκρατία: υπάρχει; Στα χαρτιά, σίγουρα.. Πάντως, «πραγματική και προοδευτική ακυβερνησία», υπάρχει. Και θα υπάρχει, όσο, αφ’ ενός μεν, η έννοια της δημοκρατίας εξακολουθεί να απαξιώνεται συνειδητά από το πρώτο συνθετικό της, τον «Δήμο», δηλαδή, το λαό, ο οποίος ουδόλως φαίνεται να πιστεύει ότι «κρατεί», ότι, δηλαδή, υπερισχύει, εξουσιάζει., αφ’ ετέρου δε, η έννοια της «προοδευτικότητας» παραχαράσσεται προκλητικά και καταντά μια κάλπικη λίρα, ένα ψεύτικο μετάλλιο αριστερής ανδρείας, ένα παρωχημένο ιδεολογικό μονοπώλιο.

Πολιτική απαξίωση: το ταχέως πολλαπλασιαζόμενο μικρόβιο στο σώμα της ελληνικής κοινής γνώμης, η οποία, ως φορέας, το έχει μεταδώσει στον ασθενή, στο σύνολο, δηλαδή, του πολιτικού κόσμου της χώρας. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η Βουλή των Ελλήνων φαντάζει πλέον στα μάτια του λαού μας ως η… Σπιναλόγκα της δημοκρατίας: όλοι ξέρουν πού βρίσκεται και όλοι γνωρίζουν ότι εκεί θέριεψε – κατά πλειοψηφία, έστω – η εθνική λέπρα του κατάπτυστου μνημονίου, που κατατρώγει σήμερα τόσο την εθνική μας αξιοπρέπεια, όσο και την τσέπη του αγρίως φορολογούμενου έλληνα πολίτη, δηλαδή, τη δική μας τσέπη.

Ανατρέχοντας στον Πρωταγόρα βλέπουμε ότι, τα συστατικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τον πολιτικό είναι η «αιδώς» («ντροπή») και η «δίκη» (τιμωρία). Όποιος δεν είχε αυτά τα δύο βασικά στοιχεία αποτελούσε σημαντικό κίνδυνο για την πολιτεία και έπρεπε ν’ αποβάλλεται, διότι η συμπεριφορά του έθετε σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και την αρμονική λειτουργία της πολιτείας. Υπάρχει κανείς σήμερα που να θεωρεί ότι ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα διαπνέεται από «αιδώ» και «δίκη», ή, τουλάχιστον, να εκφράζει δημόσια αισθήματα «αιδούς» και «δίκης», όχι μόνο… «για τους άλλους», αλλά, πρωτίστως, για τον ίδιο τον εκφυλισμό και την ηθική έκπτωσή του στα μάτια της κοινής γνώμης από τα ίδια τα βασικά συστατικά του στοιχεία, τους βουλευτές και όλους τους μετέχοντας στα πολιτικά πράγματα; Χωρίς πολιτική «αιδώ» και «δίκη» δεν είναι δυνατόν να υπάρξει λαϊκό αίσθημα εμπιστοσύνης. Αντίθετα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα υπάρχει –όπως συμβαίνει- ένα γενικευμένο λαϊκό αίσθημα αναξιοπιστίας σε πλείστα όσα πρόσωπα και θεσμούς, το οποίο, μέσα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια του ενεστώτα χρόνου, βρίσκει το κατάλληλο εκείνο περιβάλλον που χρειάζεται για να ριζώσει στην ψυχή του λαού και να αναπτυχθεί περαιτέρω, τόσο, όσο να βγάλουν τα «ευωδιαστά» εκείνα άνθη της απαξίωσης. των πολιτικών απάντων (πολιτικών προσώπων και πραγμάτων).

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; ΑΝΑΝΕΩΣΗ, αξιώνει ο λαός μας. ΑΝΑΝΕΩΣΗ, και όχι… ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ. Ανανέωση αρχών, ιδεών και αξιών. Ανανέωση προσώπων και πραγμάτων. Ανανέωση πολιτικών. Με άλλα λόγια, ανανέωση αυτού του σύγχρονου κακέκτυπου και ψευδεπίγραφου πολιτικού μορφώματος που εξακολουθούμε να ονομάζουμε… «ελληνική δημοκρατία». Ο λαός αξιώνει Δημοκρατία . (τελεία) και όχι Δημοκρατία – κόμμα . Απαιτεί να πάψουν οι πολιτικοί να ζητούν μόνο την αλλαγή της κοινωνίας, χωρίς πρώτα να έχουν αποφασίσει οι ίδιοι ότι θα πρέπει να αλλάξουν την βολική γι’ αυτούς παλαιοκομματική τους νοοτροπία. Φτάσαμε στο έτος 2010 και καταντήσαμε να κουβεντιάζουμε αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι… πιο δεξιό κόμμα από τα κόμματα της Δεξιάς, ή αν η Δεξιά δεν είναι Δεξιά, αλλά… Κεντροδεξιά, ή, αν η πολυκατοικία της (Κεντρο)δεξιάς αποτελείται από έναν, δύο ή τρεις ορόφους (ο… «ημιυπαίθριος» της Ντόρας είναι τακτοποιημένος στην Εφορία). Επί της ουσίας όμως, καμία συζήτηση για την «πραγματική» και «προοδευτική» δημοκρατία, την οποία και δικαιούμαστε, αλλά και επιβάλλεται να έχουμε στη χώρα μας. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη επιτυχία είναι, το να καυχόμαστε για το ότι η Δημοκρατία. γεννήθηκε στη χώρα μας. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Από εκεί και πέρα, το χάος!!! Την παραπετάξαμε δεξιά και αριστερά (στην κυριολεξία!!!) και, τώρα, την ψάχνουμε εναγωνίως!!!

Κάποτε, μια ομάδα αναζητητών της Αλήθειας, ήρθε να συναντήσει το Χότζα, για να ακούσει τη διδασκαλία του. «Αν θέλετε να μάθετε για την Αλήθεια», τους λέει εκείνος, «θα πρέπει να το πληρώσετε ακριβά». «Και γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε ακριβά για να μάθουμε κάτι σαν την Αλήθεια», ρώτησε ένας από την ομάδα.
«Δεν έχετε προσέξει», είπε ο Χότζας, «ότι η σπανιότητα ενός πράγματος είναι που καθορίζει την τιμή του»;

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και μ’ εμάς. Μέχρι να ανακαλύψουμε το αληθινό νόημα της Δημοκρατίας, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά . Ήδη, έχουμε αρχίσει να το πληρώνουμε (ελέω και μνημονίου) πολύ ακριβά.

Ως πότε όμως;

Η απάντηση, δική σας…