Τρεις (3) λέξεις, ολόκληρη η αλήθεια, η σκληρή πραγματικότητα, η απεγνωσμένη δέηση  τερματισμού μιας λάθος εποχής που σημαδεύτηκε από λάθους ανθρώπους σε λάθος θέσεις, που εφάρμοσαν λάθος πολιτικές σε έναν λαό που, τελικά, εκ των πραγμάτων, αποδείχτηκε ότι ψήφιζε τόσα χρόνια λάθος(;). Αδιέξοδο. Τείχος αδυσώπητο. Ο λαός πεινάει. Οι αυτοκτονίες έπαψαν πλέον να αποτελούν είδηση και έχουν γίνει αναπόσπαστο τμήμα της αβάσταχτης καθημερινότητάς μας. Η Ελλάδα, η χώρα του ήλιου και του φωτός, έχει μετατραπεί σε μία γεωγραφική σκανδιναβική μετάλλαξη, ένεκα των αυτοκτονικών τάσεων που διακατέχει αξιοσέβαστο τμήμα του λαού μας και που, δυστυχώς, μέρα με την ημέρα, οι τάσεις αυτές, καταλήγουν σε ολοένα και αυξανόμενα θανατηφόρα συμβάντα. Ποια; Η Ελλάδα!!! Που, όταν έλεγες, μια φορά κι έναν καιρό, τη λέξη «αυτοκτονία», όλοι γελούσαν. Τώρα όμως…

      Είπα κι εγώ να ρίξω μια ματιά σε αυτό το αόριστο χρονικά… «μια φορά κι έναν καιρό», να δω, τι γινόταν τότε σε αυτήν την έρμη τη χώρα. Και τι να δω; 4 Νοεμβρίου 1828: Σαν σήμερα, πριν από 185 χρόνια ακριβώς, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία υπέγραψαν το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο έθεσαν υπό την προστασία τους την Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες, έως ότου αποφασισθούν οριστικώς τα όρια της Ελλάδας, κατόπιν διαπραγματεύσεων με την Πύλη. Από τότε (κι ακόμα πιο παλιά) ήταν η χώρα μας ο… «κακός μαθητής»: πάντοτε κυκλοφορούσε – και κυκλοφορεί- με τον… «κηδεμόνα» της, με τον «προστάτη» της. Τότε, ήταν οι Ρωσαγγλογάλλοι. Σήμερα, είναι οι Γερμανοί της Μέρκελ, οι Τροϊκανοί, και πάει λέγοντας. Πόσο, μα πόσο ακριβά έχουμε πληρώσει ως λαός και ως χώρα αυτήν την διαχρονική… «προστασία»!!! Μα πόσο ακριβά!!! Και μυαλό δε βάζουμε. Και συνεχίζουμε να έχουμε προστάτες. Έχει μπει πλέον στο DNA των πολιτικών μας ως αναπόσπαστο γονίδιο. Δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτούς. Έχουμε γίνει, πλέον, σαρξ εκ της σαρκός τους. Και αυτοί, άλλο που δε θέλουν, «αλωνίζουν» ανενόχλητοι, υπό τις ευλογίες και επευφημίες μερίδας γηγενών θαυμαστών τους.

      Πώς να τους ονομάσει κανείς αυτούς; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την έχει δώσει ο αείμνηστος ακαδημαϊκός, νομικός, πολιτικός και γνωστός τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής, στο βιβλίο του με τίτλο: «Οσμανική  πραγματικότητα» (εκδόσεις «Αρσενίδης», σελ. 328 &329) :

«Μεταξύ της τάξης των εξουσιαζόντων και της τάξης των εξουσιαζομένων παρατηρείται μια «ενδιάμεση» τάξη των «χειροκροτητών» (duaguyan) ή, απλά,των «βολεψιματιών» (murtezika). Πρόκειται για πολυάνθρωπο κοινωνικό στρώμα το οποίο δε συμμετείχε στην παραγωγή, αλλά ζούσε εντελώς παρασιτικά σε βάρος των άλλων. Η ασχολία των ατόμων της κατηγορίας αυτής εξαντλιόταν στο να πολυχρονίζουν το σουλτάνο και να εύχονται γενικά περί υγείας και μακροημέρευσης και να δέονται, ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες των νεκρών μελών των οικογενειών των κρατούντων.» Να, λοιπόν, κάτι ακόμα που πήραμε από τους Οθωμανούς κατακτητές μας και το διαιωνίζουμε μέχρι της μέρες μας (και, σίγουρα, στους αιώνες των αιώνων). Όπως, επίσης, πήραμε και το σύμβολο της Οθωμανικής εξουσίας, την περιβόητη «κουτάλα» (!!!), και την υιοθετήσαμε ως σύμβολο της ελληνικής πολιτικής εξουσίας, ως αυτό-σκοπό και βασικό συστατικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

      «Οσμανική πραγματικότητα», σύμφωνα με τον Νεοκλή Σαρρή. Άκρως επίκαιρος και διαχρονικός τίτλος βιβλίου, που, δικαιολογημένα, παραπέμπει στην Ελλάδα του σήμερα:  λαός – ραγιάς, αγρίως χαρατσωμένος και ταπεινωμένος, κράτος – δυνάστης που, το μόνο που σκέπτεται είναι, πώς θα χαρατσωθεί περαιτέρω ο λαός και πώς να μην ανταποδώσει τίποτα στο λαό, εκούσιο «παιδομάζωμα» της  νεολαίας στην αλλοδαπή για μια καλύτερη ζωή και ένα ακόμα καλύτερο αύριο, άπαντα ερημωμένα και εγκαταλελειμμένα εν ονόματι της ανάπτυξης που δε φαίνεται να έρχεται, του πρωτογενούς πλεονάσματος, που δε φαίνεται στον ορίζοντα. «Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά», που λέει και το νεκρώσιμο τροπάριο. Για να συμπληρώσει ένας ηλικιωμένος συμπολίτης μας, σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα μαζί του, σχετικά με την τραγική οικονομική κατάσταση και την επικείμενη φορολόγηση των αγροτεμαχίων: «Τέτοια ερήμωση και εγκατάλειψη έχει να δει η Ηλεία, από την εποχή που πέρασαν οι ορδές των βαρβάρων Τουρκοαιγυπτίων του Ιμπραήμ, το 1825.» Μήπως έχει άδικο; Και έφυγαν οι Οθωμανοί από τη χώρα. Και, υποτίθεται, ότι λευτερωθήκαμε. Και, πράγματι, λευτερωθήκαμε από τους δυνάστες μας, όχι όμως και από όλα εκείνα τα αδιόρθωτα  πάθη, λάθη και πρακτικές, που εξακολουθούν και σήμερα ακόμα να μας καταδυναστεύουν.

      Είπα να φύγω από την περίοδο κυριαρχίας των Οθωμανών στην Ελλάδα και να γυρίσω πολλές σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας, φτάνοντας στη Νεότερη  Ιστορία της Ελλάδος, μέσα από το α΄ τεύχος του βιβλίου της Γλώσσας της Ε΄ Δημοτικού με τίτλο: «Της γλώσσας ρόδι και ροδάνι». Εκεί, λοιπόν, στη σελίδα 36, στη 2^η ενότητα, στο μάθημα «Υπόγειες διαδρομές», αναφέρεται ότι «… το 1863 άρχισε να λειτουργεί στο Λονδίνο ο πρώτος υπόγειος σιδηρόδρομος του κόσμου… Το 1900 ακολούθησε το παράδειγμα του Λονδίνου η Βουδαπέστη και το Παρίσι, όπου εκεί, για πρώτη φορά, ο υπόγειος σιδηρόδρομος ονομάστηκε «μετρό»… Ξέρετε πότε άρχισαν οι συζητήσεις για την κατασκευή του μετρό στην Αθήνα; Το 1955! Όμως η κατασκευή άρχισε 38 χρόνια αργότερα, τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Ιουνίου 1993….» Άφωνοι οι μικροί μαθητές μου! «Δηλαδή», τους επεσήμανα χαρακτηριστικά, «έπρεπε να περάσουν 1955-1863= 92 ολόκληρα χρόνια (!!!) από τότε που άρχισε να λειτουργεί ο πρώτος υπόγειος σιδηρόδρομος του κόσμου στο Λονδίνο, για να ξεκινήσουν οι πολιτικοί μας εδώ, στην Ελλάδα, να… συζητούν (!!!) περί της αναγκαιότητας λειτουργίας μετρό και στην Αθήνα και άλλα 38 χρόνια (!!!), προκειμένου, προκειμένου να αρχίσει η κατασκευή του!!!». «Κόκκαλο» οι μαθητές μου!!! Και, δυστυχώς, έκανα το λάθος να τους ενημερώσω ότι ανάλογες συζητήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει. για την κατασκευή και λειτουργία μετρό και στη Θεσσαλονίκη. Και τότε ήταν που με ρώτησε με έκδηλη απορία ένας μαθητής: «Μπορείτε να μου πείτε, κύριε, ποιο έτος ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την κατασκευή και λειτουργία μετρό στη Θεσσαλονίκη;». Αμήχανα, του απάντησα: «Ειλικρινά, δεν το γνωρίζω. Πες μου όμως, γιατί ες να μάθεις τη χρονολογία αυτή;». Και τότε, εισέπραξα την αποστομωτική  απάντηση από τον ίδιο: «Μα για να προσθέσω, κύριε, στη χρονολογία αυτή άλλα 38 ακόμα (όσα και στην Αθήνα), προκειμένου να υπολογίσω πότε περίπου θα αρχίσει η κατασκευή του !!!» Για να σειστεί, κυριολεκτικά, η τάξη από τα γέλια. Ή, μάλλον, θα έπρεπε να κλαίμε καλύτερα, γι’ αυτήν την αδιόρθωτη κατάντια μας;

      «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ»: αυτή είναι η μόνη αλήθεια σήμερα. «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» με τα μνημόνια, «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» με το ραγιαδισμό μας, «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» με την ηθική κατάπτωση, «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» με τις αυτοκτονίες, «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» με το χάλι της Ηλείας, «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ», γενικώς. Άρχοντες και αρχόμενοι, θα πρέπει τάχιστα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, στο βαθμό που μας αναλογούν, και να κοιτάξουμε να συμμαζέψουμε ό,τι μπορεί και αξίζει να συμμαζευτεί. Οι πολιτικοί που μας κυβερνούν θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουν ότι η άμμος στην κλεψύδρα τους έχει αρχίσει και λιγοστεύει επικίνδυνα, όπως και η υπομονή του ελληνικού λαού. Εάν δε γίνει κάτι άμεσα, σε καθαρά αναπτυξιακό επίπεδο, πολύ φοβάμαι πως η οικονομική και κοινωνική κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη. Ο λαός βροντοφωνάζει, οι Ηλείοι βροντοφωνάζουν: «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!!». Ακούει, άραγε, κανείς;

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» Πύργου τη Δευτέρα, 4 Νοεμβρίου 2013)