Ο Ζίνε Ελ Αμπεντίνε Μπεν Άλι (ή Μπεν Άλι, Zine El Abidine Ben Ali, αραβικά: زين العابدين بن علي Zayn al-‘Ābidīn bin ‘Alī, γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1936) ήταν ο 2ος Πρόεδρος της Τυνησίας από τις 7 Νοεμβρίου 1987 ως τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση, στις 14 Ιανουαρίου 2011, στον απόηχο λαϊκών διαδηλώσεων και ταραχών. Ανήκε στο κόμμα «Δημοκρατικός Συνταγματικός Συναγερμός (RCD)», το οποίο, μάλιστα, ήταν και μέλος της… Σοσιαλιστικής Διεθνούς (σήκω Μαρξ, να δεις τα εξ Αφρική ιδεολογικά τέκνα σου(!!!) . Θεωρείται από πολλούς υπεύθυνος για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη στην Τυνησία τις δύο (2) τελευταίες δεκαετίες, ενώ έχει επίσης επικριθεί για παραμέληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών.

Ο Χόσνι Σαΐντ Μουμπάρακ (Muhammad Hosni Sayid Sayid Ibrahim Mubarak, στα αραβικά: محمد حسني سيد سيد إبراهيم مبارك , κοινά γνωστός με το όνομα Hosni Mubarak, αραβικά حسني مبارك και Husnī Mubārak), ήταν μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου πολιτικός της Αιγύπτου και ο 4ος πρόεδρος της χώρας από το 1981 ως το 2011, καθώς και πρόεδρος του «Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος» της Αιγύπτου (NDP).

Ο Μουαμάρ αλ Καντάφι ήταν Λίβυος στρατιωτικός (συνταγματάρχης) και πολιτικός, ντε φάκτο ηγέτης της Λιβύης από το 1969. Το πλήρες όνομά του είναι Muammar Abu Minyar al-Gaddafi. Κατάγεται από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, μια μικρή ομάδα από αξιωματικούς του στρατού υπό την ηγεσία του Καντάφι έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε τον βασιλιά Ίντρις, ενώ ο τελευταίος παραθέριζε στην Ελλάδα (στα Καμένα Βούρλα), για λόγους υγείας.

Απ’ όλα τα παραπάνω, επικεντρώστε την προσοχή σας σε δύο μόνο φράσεις: «Δημοκρατικός Συνταγματικός Συναγερμός» και «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα». Στην Τυνησία του Μπεν Άλι το ένα, στην Αίγυπτο του Μουμπάρακ το άλλο. Και, στη Λιβύη του Καντάφι, δεν υπήρχε κυβερνών… «δημοκρατικό» κόμμα; Φαίνεται ότι θεωρούνταν… «πολυτέλεια», γιατί, η επίσημη ονομασία του κράτους είναι «Μεγάλη Αραβική Λιβυκή Σοσιαλιστική Λαϊκή Τζαμαχιρίγια», όπου, η λέξη «Τζαμαχιρίγια», μπορεί να μεταφραστεί σαν «κράτος των μαζών». Εάν συσχετίσουμε εννοιολογικά τους προαναφερόμενους κομματικούς σχηματισμούς εξουσίας με την ετυμολογία της λέξης «δημοκρατία», που βρίσκεται στα συνθετικά «δήμος» (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και «κράτος» (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία), θα διαπιστώσουμε ότι είναι δυνατός μιας τέτοιας μορφής συσχετισμός. Όμως, επειδή όλοι και όλα κρίνονται στην πράξη τα παραπάνω κόμματα ήταν η βιτρίνα και μόνο μιας δημοκρατικά ασύμβατης απόλυτης εξουσίας. Και, όπως εύστοχα διατύπωσε τον 19ο αιώνα ο λόρδος Άκτον, «εάν η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».

Μπεν Άλι: Πρόεδρος της Τυνησίας από το 1987 έως το 2011 (σύνολο: 24 χρόνια).

Χόσνι Μουμπάρακ: Πρόεδρος της Αιγύπτου από το 1981 έως το 2011 (σύνολο: 30 χρόνια). Μουαμάρ αλ Καντάφι: ηγέτης της Λιβύης από το 1967 έως το 2011 (σύνολο: 44 (!!!) χρόνια. Είναι δυνατόν; Κι όμως, είναι!!! Είναι αυτό Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Για τον απλούστατο λόγο ότι, βασική αρχή της δημοκρατίας είναι η ελευθερία, που σημαίνει την άμεση εναλλαγή στην εξουσία όλων των πολιτών, και όχι των κομμάτων. Γιατί η εξουσία ασκείται από το λαό. Στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο όλοι οι πολίτες, αλλά και ούτε όλα τα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Πώς όμως θα μπορούσαν να συμβούν αυτά, όταν, για παράδειγμα, ο Μπεν Άλι και το καθεστώς του είχαν φροντίσει να καταστείλουν κάθε αντιπολίτευση απ' όπου και αν προερχόταν, είτε από την Αριστερά είτε από τους ισλαμιστές, που συλλαμβάνονταν κατά χιλιάδες τη δεκαετία του 1990 και να επιβάλλουν περιορισμούς στον Τύπο και στα συνδικάτα, που καταγγέλλονταν από τους πολιτικούς αντιπάλους του, οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, ζούσαν εξόριστοι; Πώς θα μπορούσαν να συμβούν αυτά, όταν ο Μουμπάρακ είχε επικριθεί για νεποτισμό, για διώξεις των πολιτικών του αντιπάλων και για καταστολή της αντιπολίτευσης; Όταν «ευλόγησε» τη σύλληψη και καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα (5 ετών) του ηγέτη της αντιπολίτευσης και πολιτικού του αντιπάλου Αϊμάν Νουρ, στις 24 Δεκεμβρίου του 2005; Πώς θα μπορούσαν να συμβούν αυτά, όταν ο Καντάφι είχε διαγράψει από το λεξιλόγιο της Λιβύης τις έννοιες «πολιτικές ελευθερίες» και «πολιτικά δικαιώματα»; Άλλωστε, εάν όντως υπήρχαν κατά τα χρόνια της διακυβέρνησής του οι έννοιες αυτές και εφαρμόζονταν στην πράξη, γιατί ο λαός να επαναστατήσει για να μετατρέψει τη Λιβύη από «Τζαμαχιρίγια», από «κράτος των μαζών», δηλαδή, σε ένα πραγματικά λαϊκά κυρίαρχο κράτος μέσα από ένα ορμητικό χείμαρρο λαϊκής εξέγερσης, με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους;

Όταν ο D. Hume (1711-1776), ασκώντας κριτική στις θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου, έγραφε χαρακτηριστικά ότι: «σχεδόν όλα τα πολιτεύματα που υπάρχουν σήμερα ή που μαρτυρούνται από κάποιο ιστορικό κείμενο, έχουν εξαρχής θεμελιωθεί είτε σε σφετερισμό (σ.σ: της εξουσίας) ή κατάκτηση, είτε και στα δύο, χωρίς κάποια πρόφαση μιας πρόθυμης συναίνεσης ή θεληματικής υποταγής του λαού», δε θα μπορούσε φυσικά να φανταστεί ότι οι απόψεις του αυτές θα επιβεβαιώνονταν από τα σημερινά τεκταινόμενα στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, που αλλάζουν δραματικά αλλά και ριζικά τον πολιτικό χάρτη της περιοχής. Τεκταινόμενα που, αυτή τη φορά, δεν υπαγορεύονται ή επιβάλλονται από κανέναν «εξωτερικό παράγοντα» (βλέπε ΗΠΑ, Ισραήλ, Αλ Κάιντα κ.α.) ή από κάποια συγκεκριμένη θρησκεία (Ισλάμ), αλλά πηγάζουν απευθείας από τον πολύπαθο λαό. Από τους Τυνήσιους μουσουλμάνους, από τους Λίβυους μουσουλμάνους, από τους Αιγύπτιους μουσουλμάνους, αλλά και από τους Χριστιανούς Ορθόδοξους Αιγύπτιους, καθώς και από τους Χριστιανούς Κόπτες Αιγύπτιους. Αυτοί συνθέτουν το λαό κάθε χώρας και όχι οι μισθοφόροι του Καντάφι.

Μιας όμως και γίνεται λόγος για τον Καντάφι, και της καθολικής συμπαράστασης του ελληνικού λαού στον δίκαιο αγώνα του λιβυκού λαού για ελευθερία και δημοκρατία, ιδού, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς κάποιοι στην Ελλάδα, πριν από έναν περίπου χρόνο, «επιβράβευαν» τον Καντάφι και το τυραννικό καθεστώς του: σε τότε πρόταση των επιμελητηρίων Μεσσηνίας και Αρκαδίας (!) γινόταν λόγος για… ανακήρυξη του Καντάφι σε Διδάκτορα μάλιστα της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών (!!!), που εδρεύει στην Καλαμάτα! Στην επιστολή γινόταν λόγος στην εξέχουσα προσωπικότητα, φιλικά προσκείμενη στην Ελλάδα, προσωπικότητα, που θα συνέβαλε στην προσπάθεια μετατροπής της Μεσσηνίας σε Νότια Πύλη της Μεσογείου. Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η εν λόγω επιστολή προς τον Πρύτανη Παπαθεοδώρου, «η διάκριση, θα συμβάλλει στην ευόδωση του στόχου των επιμελητηρίων», ενώ γίνεται μάλιστα ειδική μνεία στην νέα πολιτική εξωστρέφειας της Λιβύης αλλά και στην θετική διάθεση του Καντάφι για μια συνεργασία με την Πελοπόννησο σε τουριστικό, εμπορικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο!!! (Πηγή: http://www.arcadiaportal.gr/news/o-kantafi-tha-esoze-kai-tin-peloponniso). Εάν προσθέσετε και τις συχνές- πυκνές εμφανίσεις της κυρίας Μουμπάρακ στην Ελλάδα (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κ.α.), στα πλαίσια «φιλανθρωπικών εκδηλώσεων», αντιλαμβάνεστε εύκολα την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό κάποιων στην Ελλάδα (αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη), που, μέχρι πριν από λίγο καιρό «έτρωγαν κι έπιναν» με τον «φίλο» Μπεν Άλι, με τον «φίλο» Μουμπάρακ και με τον «φίλο» «Καντάφι» και τις οικογένειές τους, κλείνοντας τα μάτια στην κραυγαλέα παραβίαση των θεμελιωδών πολιτικών δικαιωμάτων και το βιασμό της Δημοκρατίας, με θύτες τους ιδίους και θύματα, τους λαούς τους. Ωραίες… «επενδύσεις» και… «φιλανθρωπίες»: με τα κλεψιμαίικα χρήματα του λαού!!!

Για να ετοιμάζεται ο επόμενος – εντός και εκτός Ευρώπης- ηγέτης…

Χρυσοβαλάντης Δημητρόπουλος

Δάσκαλος