Ένα από τα «ανέκδοτα» αυτά είναι και εκείνο της… «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών. Μία «αναγκαιότητα», κατά τους κυβερνώντες μας, ένεκα του ότι, κατά τους ίδιους πάντα, η δημόσια εκπαίδευση μαστίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, από… ανεπαρκείς, τεμπέληδες και  κοπανατζήδες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και ευθύνονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, για τα πανθομολογούμενα χάλια της Παιδείας. Ποιοι εκπαιδευτικοί όμως είναι αυτοί; Μήπως… οι αναπληρωτές; Οι αναπληρωτές ΕΣΠΑ; Οι «εθελοντές» εκπαιδευτικοί του κ.Λοβέρδου, οι οποίοι, αντί χρημάτων, θα εισπράττουν… «μόρια»; Μήπως πάλι εκείνοι που, αρχές Δεκεμβρίου, 3 σχεδόν μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, λείπουν ακόμα από τα σχολεία; Όχι. Είναι οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί. Εκείνοι που διορίστηκαν με την επετηρίδα, πριν από το άλλο «εφεύρημα» που λέγεται Α.Σ.Ε.Π., (αλήθεια, πού είναι αυτό το Α.Σ.Ε.Π.;), αλλά και εκείνοι που διορίστηκαν μέσω αυτού, οι 16μηνίτες, οι 24μηνίτες, και πάει λέγοντας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον πρώτο διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π., το 1998, όταν η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών βρισκόταν –δικαιολογημένα- «στα κάγκελα», ενάντια στον τότε διαγωνισμό –παρωδία, και, στην άλλη πλευρά, τα τότε κυβερνητικά «παπαγαλάκια», από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό τους και την κοινή γνώμη ότι «ο διαγωνισμός είναι σωστός» και ότι «θα προσληφθούν οι πιο άξιοι εκπαιδευτικοί»; Τελικά, 16 χρόνια μετά, ούτε οι κατά την τότε κυβέρνηση «άξιοι» εκπαιδευτικοί του Α.Σ.Ε.Π., (όπως και εκείνοι που διορίστηκαν με τους μεταγενέστερους διαγωνισμούς του 2000, 2001, 2002, 2004 και 2008) αποδεικνύεται από τη σημερινή κυβέρνηση ότι… δεν είναι και τόσο «άξιοι» και, επομένως, θα πρέπει να… «αξιολογηθούν» ξανά!!! Βλέπετε, σε αυτήν τη χώρα, ακόμα και η… «αξιοσύνη», έχει ημερομηνία λήξης και πρέπει να της γίνεται “update”, να ενημερώνεται, δηλαδή, μέσω της… «αξιολόγησης».
      «Αξιολόγηση», λοιπόν, εκείνων που, όπως όλες οι επαγγελματικές τάξεις, είδαν τα τελευταία πέντε χρόνια το μισθό τους να κατρακυλάει στα Τάρταρα, βιώνοντας κι αυτοί σε καθημερινή βάση τη σκληρή πραγματικότητα των μνημονίων. «Αξιολόγηση», λοιπόν, εκείνων, των οποίων, το κράτος τους έχει αφήσει, ουσιαστικά, χωρίς καμία επιμόρφωση, μιας και φρόντισε να καταργήσει τα διδασκαλεία. Με άλλα λόγια δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί έχουν υποχρέωση να «αξιολογούνται» από το κράτος, αλλά, την ίδια στιγμή, το κράτος, δεν έχει καμιά υποχρέωση να τους επιμορφώνει!!! «Αξιολόγηση» των σχολικών μονάδων: εκείνων, δηλαδή, που δεν έχουν χρήματα ούτε για πετρέλαιο, που παρουσιάζουν σοβαρότατα προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής, που κι αυτές έχουν πέσει θύματα των μνημονίων. «Αξιολόγηση» μιας υποχρηματοδοτούμενης Παιδείας, «αξιολόγηση» - προθάλαμος μελλοντικών απολύσεων.

      Κι αν όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν αρκούν σε κάποιον για να πειστεί για τις καταστροφικά αποτελέσματα της «αξιολόγησης» στην Παιδείας μας, διαβάστε και το παρακάτω κείμενο, για τα… «κατορθώματά» της σε Ευρώπη και Αμερική:           

      Παρ’ όλα όμως τα τραγικά αυτά αποτελέσματα της εφαρμογής της αξιολόγησης παγκοσμίως, ο κλάδος των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, με αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων, έχει ταχθεί καθαρά υπέρ της αυτοαξιολόγησης των εκπαιδευτικών και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Μιας αξιολόγησης, που καμιά σχέση δεν έχει με το Π. Δ. της κυβέρνησης, που εισάγει αυθαίρετες αντιπαιδαγωγικές και αντιεπιστημονικές ποσοστώσεις που προβλέπονται στο Ν. 4024/2011 (προάγεται το 90% των εκπαιδευτικών από τον βαθμό Ε στον Δ, το 80% στον Γ, το 70% στον Β και το 30% στον Α) προκειμένου να καθηλωθούν ακόμα περισσότερο οι μισθοί των εκπαιδευτικών.

      Ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει δώσει μεγάλους αγώνες για την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία στο σχολείο και είναι αντίθετος σε κάθε μορφή αξιολόγησης, που κατηγοριοποιεί τα σχολεία και τιμωρεί τους εκπαιδευτικούς. Η προσπάθεια να απαλλαγεί το κράτος από τις διαχρονικές του ευθύνες και να υποδειχθεί ο εκπαιδευτικός ως ο μοναδικός υπαίτιος των προβλημάτων της εκπαίδευσης, είναι άδικη, επικίνδυνη και δε βοηθάει στη δημιουργία παιδαγωγικού κλίματος στα σχολεία, το οποίο είναι απαραίτητο, προκειμένου να έχουμε εκπαίδευση αντάξια των αναγκών της εποχής που διανύουμε. Αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν, εάν ακούγατε στην τηλεόραση τους τζιχαντιστές, που δεν άφησαν τίποτα όρθιο όπου κι αν πήγαν, ότι… θα ανοικοδομήσουν το Ιράκ και τη Συρία; Και πώς σας φαίνεται όταν οι κυβερνώντες μας, που, στο όνομα κάθε ευφάνταστης και ανεδαφικής «μεταρρύθμισης» του τύπου «νέο σχολείο» «κοινωνικό σχολείο» και άλλα τινά, έχουν, στην κυριολεξία, οδηγήσει την Παιδεία μας στην απόλυτη εξαθλίωση και απαξίωση, μας υπόσχονται ότι, με την «αξιολόγηση», όλα θα φτιάξουν;

      Με λόγια καθαρά και ξάστερα: η «αξιολόγηση», είτε κάποιοι το πιστεύουν είτε όχι, αποτελεί την «κερκόπορτα», μέσα από την οποία θα ξεχυθούν οι εντός και εκτός Ελλάδος μνημονιακοί, εν ονόματι των παχυλών κονδυλίων του ΕΣΠΑ, στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και θα τα εξαφανίσουν, οδηγώντας χιλιάδες εργαζόμενους στην απόλυση, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Είναι στο χέρι μας να τους εμποδίσουμε, είναι στο χέρι μας να διαλύσουμε τα σχέδιά τους, πριν να είναι αργά για όλους μας…       

Χρυσοβαλάντης  Δημητρόπουλος

Δάσκαλος – Μέλος Δ .Σ. του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Εκπαιδευτικών Περιφερειών Πύργου με την παράταξη «Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών»

 (Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» Πύργου τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου 2014)